Ik bekijk mezelf in de spiegel. Ik zie er verdrietig uit. Moe en wallen onder mijn ogen. Het afgelopen jaar is enorm zwaar geweest. We werden geleefd en ik begon mezelf behoorlijk kwijt te raken. Ik had er geen grip meer op en soms voelde ik de bodem onder mijn voeten verdwijnen.
Een aantal jaren daarvoor leefden we als in een sprookje en kon ons geluk niet op. Ik was zwanger en straalde en voelde me de gelukkigste vrouw op aarde. Onze liefdevolle families en vrienden om ons heen. We deelden onze passies en hebben samen onze dromen verwezenlijkt.
Ik had mijn modellenbureau gestart en hij was fotograaf en samen waren we onoverwinnelijk en succesvol. Hij met zijn foto’s in bekende magazines en een groot project met bekende Nederlanders. Mijn modellen rockten de catwalks van Milaan en Parijs. Met onze Limburgse vlaai waren we te zien in het TV programma “I can make you a supermodel” op RTL 5. Toen Luz “ons lichtje” opgroeide ging ze mee naar onze hippe studio in het hart van Maastricht en was ons leventje compleet. “Living the dream”.
En toen kwam Depressie in ons leven. Niet bij mij, maar bij mijn partner. Voor hem enorm zwaar en een donkere tijd, maar voor mij ook. Het was hard werken voor beiden. Gelukkig gaf Luz onze dagen nog veel kleur. Een ontzettend makkelijk kindje. Altijd vrolijk, altijd blij, altijd zingen..
Ik keek nog eens goed in de spiegel en besloot dat het tijd was om weer eens iets voor mezelf te doen. Iets waar ik energie van kreeg. Ik vond een Kundalini opleiding die bestond uit Meditatie, Ayurveda, Kundalini-yoga, Tantra, een mix van heel veel mooie dingen. Ik besloot me op te geven.
Bijna een jaar lang zaten we twee weekenden per maand intern om hard aan onszelf te werken. Ik genoot enorm van alle dingen die ik leerde en was bereid ook hard aan mezelf te werken. Ik merkte dat het overlijden van mijn vader me nog steeds veel onverwerkte boosheid en verdriet gaf.
We bevonden ons tegenover een prachtig kasteel. Tijdens onze weekenden ging ik de yoga-poses voordoen omdat de teacher dat lichamelijk niet meer kon. Mijn intentie was absoluut niet om yoga-teacher te worden en dat verkondigde ik dan ook tegen iedereen. Maar ik merkte dat ik er toch best wel goed in was. En dat het me veel voldoening gaf.
Toen ik uiteindelijk de kans kreeg om mijn eigen yoga-plek te openen, bovenop het dak van de Sphinx, met een magisch uitzicht over heel Maastricht, besloot ik de sprong te wagen. Deze kans was te mooi om te laten liggen. Ik verzon een naam. Het moest iets spectaculairs worden. Sensational Yoga. Ik gaf yoga-lessen bij zonsondergang en meditatie onder de sterren. Het was een nieuw sprookje. Een nieuwe passie die was geboren.
In de tijd dat mijn toenmalige partner en ik in de heftige, moeilijke tijden zaten, kon ik er niet doorheen kijken. Een paar jaren later besefte ik dat misschien wel net de moeilijke aspecten van het leven, ook weer deuren openen naar heel mooie ervaringen. En naar iets nieuws, dat je misschien anders nooit meegemaakt zou hebben. Je levenspad.
Uiteindelijk ben ik dankbaar, ook voor deze lastige periode in mijn leven. Want als die er niet was geweest, dan was ik misschien nooit geworden wat ik nu ben. Een yoga-teacher die nu anderen, uit eigen ervaring, kan ondersteunen op hun levenspad.